Ене го крајот во возбуда сина.
Таму детинството мое ми мина.
Плачат оние планини за мене!
Под нив, на падина, се приѕира село,
Зар некој не мавта со шамиче бело?
Плачат оние планини за мене!
Возот одминува сѐ што ќе срете.
Си било онаму еднаш едно дете.
Плачат оние планини за мене!
Често мислата назад ме враќа.
Животот другаде негде ме праќа.
Плачат оние планини за мене!
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.