Утрово шетав низ разурнатото маало од моето детство и се видов распнат на олукот од кој течеше река секогаш кога со другарчињата повикувавме дожд. Полжав ползеше кон моето уво, оставајќи ми лигава трага на челото, и ми шепна дека веќе никогаш нема да можам да љубам. Потоа ме бакна и скокна под чизмата на прадедо ми.
Комшиите положија свежо цвеќе под моите нозе, се посипаа со бензин и се запалија пеејќи некаква молитва. Солзите ми се престорија во жаби кои немаат никаков концепт за историја, додека стомакот ми пулсираше како ушно тапанче нападнато од штурци. Беше лето. Август. Беше зима. Јануари. Смрзнував и се топев, расцутував и се сушев. Мојата симпатија од детството си го исече јазикот и со него ми го лизна коленото. „Беше многу досадно дете“, рече баба ми, ми го отвори стомакот и влезе во мене за да ми зготви вкусен ручек.
Нема ништо потажно од заборавените сеќавања.
Прочитајте го и расказот за последната Илинденска битка.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.