Skip to content

Поучна приказна за децата

Секоја година во текот на летниот распуст родителите на Тодор го носеле кај баба му, а следниот ден со воз се враќале дома. Еден ден момчето им рекло на родителите: „Сега сум веќе доволно голем. Што велите оваа година да патувам сам кај баба?“

После кратка дискусија родителите се согласиле, стоеле на перонот, го испратиле момчето давајќи му последни совети. Момчето си мислело: „Знам, ми кажавте сто пати“. Пред тргнување татко му го прегрнал и му шепнал: „Сине мој, ако одеднаш се почувствуваш лошо и исплашено, ова е за тебе“, рекол и му ставил нешто во џебот.

Првпат во животот момчето седело само во возот, без родителите. Преку прозорот го набљудувало пејзажот. Ги гледало непознатите луѓе кои се туркале и правеле бука, доаѓале и заминувале од купето. Дошол и кондуктерот за да го праша дали е само. На момчето му се причинило и дека еден човек го загледал тажно. Тодор се чувствувал сè понепријатно, почнал дури и да се плаши. Ја свиткал главата, се стиснал во ќошот од седиштето и солзи му потекле по лицето. Во тој миг се сетил дека татко му му ставил нешто во џебот. Со треперлива рака ја побарал белешката и ја отворил. На неа пишувало: „Сине мој, јас сум тука во последниот вагон.

Така е и во животот, мораме да ги пуштиме своите деца и да им веруваме, но секогаш да бидеме тука негде во последниот вагон, да го знаат тоа и да не се плашат.

Прочитајте ја и приказната за деца: „Дедото и репката“.

Напишете коментар