Тешко мене – Петре М. Андреевски

Мене да ме нема, тебе што те немам,
тешко тебе, тешко мене:
веќе ми се расипа лицето од плачење,
земјата не може солзите да ми ги собере.
Сега само ноќта ми е доделена,
да бидам светулка што не гледа
дека светлината ѝ служи за гледање,
да знаат сите што знам и што не знам,
да не можам да скријам ништо од никого
и сите да се плашат од мојата вистина.
Тешко кого вистината го лаже,
тешко кому срамот му откажува,
тешко и на тој што нема како
да си ја намали својата тежина.
Сега и сонцето не ми влегува в соба,
оти знае дека и ти не си во собата.
Тешко на куќата што не се одѕива,
тешко и онему што не знае за тешкото,
тешко мене, тешко тебе:
младоста да си ја изминеш,
а староста никаде да не си ја сретнеш.
Веќе сè ми е поместено, преместено,
(ти ме чекаш, а јас никого не чекам)
сè што носам, ќе ме износи,
но тешко тој што има многу тешко
и тешко тој што нема,
тешко кому слободата му ги остава
само нејзините пранги и окови,
тешко мене дури ти ми тежиш,
тешко кога и убавото е страшно.
Што не можам на јаве, можам во сонот
и за мојата тежина и за твојата,
но тешко и онему што има многу за можење.
Пламенот не е само она што се гледа,
па тешко онему што го толкува однатре:
не го запознал горењето, туку тој што гори
и изгорел, се изгорел или слеп се вратил.
Тешко кому жалта му е обврска,
тешко кому не му тежи тешкото,
тешко тебе, тешко мене.