Да, се мина веќе и свршено сѐ е.
Сѐ ко молња денес згасна во темнината.
Пa ceгa сум море каде пустош тлее
и солза сум само в зеница истината.
Можеби за болот друго срце треба
и тагата да е лач на месечината,
можеби јас нема да се најдам себе,
можеби … Ho слej сe, слej ce co тишината.
И заборав утре кога ќе ме скрие
и сто сонца светнат над нас во висината –
во моите очи еден зрак ќe бие,
една жива струја и дах на вистината.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.