Осетив мирис на бела боја и облачна замелушеност
Не можев да поверувам дека црнината станала бела
Течна склуптура која се прелева низ прстите
И и зададов облик на жена, но немаше лик, само простор
Го опфати сивилото на чадот и радоста на темјанот
За да се обликуваш,
И те видов, те видов како чекориш со скриен поглед
Некој го пееше твоето име
Но, ти не се стрепна, не ме ни погледна
Мислеше дека си Ефридика и ако ме погледеш ќе станеш Ад
Но, јас те видов, не можев да оддолеам на опевот
Та мирисот стана мрачен и земјен како незаборавка
И повторно, повторно белината потемне
Ох, зарем толку кратка беше нашата средба?
Само спев и темјан, толку ќе остане
Од неа во незаборав…
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.