Се сеќавам дека ми потона во погледот.
Се вгнезди во клепките
И си направи дом од свила
Стана кожурец , и очекував да прелеташ како пеперутка
За да излезеш пред моите очи .
Но, ти го сакаше очното гнездо
И зениците мои ти беа приспивни песни
Kапаците очни мои ти беа рајски врати
Од клепките исплете птичје гнездо
И се враќаше секоја пролет
Од ладнината на југот
Зошто во мене беше топлината на северот.
Се вгнездуваше, преспиваше и понекогаш заминуваше.
Но, се враќаше, секогаш.
Зошто во погледот е секогаш сé
Она што ни недостига,
Сé она што останало неизречено,
Неизречено како твојата љубов.
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.