Ми стинеа градите во мака,
ама стапката ми беше лесна.
Ја навлеков на левата рака
ракавицата од мојата рака десна.
Се чинеше многу скали има денот,
а јас знаев се сал три!
Eсенскиот шум во кленот
Mе замоли „Умри со мене и ти!
Ме прелажа и умори
Cудбината неверна во небичас“.
„Мене исто така!“ – одговорив:
„Мил мој, со тебе ќе умрам и јас…“
Да, тоа е песната за крајот,
Гледав в домот темен в ноќна доба.
Само на свеќите се лееше сјајот
Жолт и рамнодушен во спалната соба.
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.