Зинаида Николаевна Гипиус, мажена Мережковска (20.11.1869 Бељов – 09.09.1945 Париз), беше руска поетеса, прозен автор, книжевен критичар. Една е од најмаркантните личности на Сребрениот век, претставник и една од основоположниците на рускиот симболизам, често нарекувана Достоевски на руската поезија. Нејзините современици ја нарекуваа сотона, декадентна Мадона, вештерка… Беше убава, исклучително талентирана, генијална, необична, интригантна, своја.
ПОСВЕТА
Небесата се мрачни и ниски,
Но, силен е мојот дух – знам.
Ние со тебе сме така чудно блиски,
И секој од нас е сам.
Безмилосен е мојот пат, кога
Тој мене кон смртта ме води.
Но јас се љубам себе, како Бога, –
Душата љубов ќе ја препороди.
Ако јас на патот подзастанам,
Почнам малодушно да мрморам,
Ако сепак себе се охрабрам
И се осмелам среќа да побарам, –
Не ме оставај без поврат
Во магливите, тешки дни.
Го преколнувам, мојот слаб брат
Утеши ме, сожали ме, измами.
Ние со тебе единствено блиски,
Обајцата на исток патуваме.
Небесата се злобни и ниски,
Но силен е нашиот дух – веруваме.
(1894)
ПЕПЕЛ
Мојата душа е во канџите на стравот
И горчливата земска жал.
Залудно бегам од правот –
Насекаде сум со него, со мене е тој.
Во очи ме гледа ноќта соголена,
Досадна, како тмурен ден.
Само облаци, ниско пловат,
И даваат нејзе смртен тен.
И ветрот, застана сам за миг еден,
Воздивна дожд – исчезна во миг.
Нишките од пајажината сива
Пловат и тегнат по небеската шир.
Ползат, како дните земски
Монотоно и матно.
Но, мрежата од овие лесни нишки
Потешка е и од смрттното платно.
И во правот задушлив, во пепелниот чад,
Кон последниот амбис брза,
Залудно во ужасот немоќен,
Оковите на животот душата ја кршат.
И капките нежни по покривот
Едвај удираат, како во плашлив сон.
Ве молам, капки, тивко, тивко …
плачете за мене …
(1897)
ОГРАНИЧУВАЊЕ
На Д.В. Философов
Срце исполнето со среќата на копнежот,
Со среќата на можностите и очекувањата, –
Но и трепери тоа, и се плаши,
Дека очекувањето – може да се случи…
Животот во целост да го прифатиме не смееме,
Тежината на среќата да ја поднесеме не умееме,
Звуци сакаме – но од созвучјата се плашиме,
Притаениот копнеж со стравот го ограничуваме,
Вечно љубиме, вечно страдајќи, –
И умираме, не достигнувајќи …
(1901)
Илустрација:
Лев Бакст: „Портрет на поетесата Зинаиде Гипиус“
(1906); 54 Х 44 см. Картон, молив, пастел
Третјаковска галерија – Москва
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.