Бранимир Периќ е српски поет, есеист и раскажувач, кој за себе напиша: „Она сум што моето перо ќе произведе, некогаш со мастило, денес дигитално. Во своето пишување сум целиот јас, оној кој сум. Сè останато е материјално постоење.“
Пишува и објавува од школските денови, прво како писател на научна фантастика, а потоа се сврте кон современата проза и поезија. Творбите ги објавува во списанија, во дневни весници и на социјалните мрежи. Автор е на романот „Цртежот на Бибер Јанош“ и на збирката раскази „Алказар“. Неговите творби се дел од антологии, зборници, алманаси и монографии.
Води свој блог https://branimirperic.blogspot.com, каде е објавен и есејот „Старите мајстори“ кој може да се прочита во продолжение.
Старите мајстори
Доцна вечерва примив подароче за добра ноќ од мојата драга пријателка, видео на кое се менуваат слики со балови на старите мајстори, а ги следи занесната музика на „Вториот валцер“ од „Свита за оркестар“ на композиторот, безмалку наш современик, Дмитриј Шостакович. Наместо овие слики кои маѓепсуваат и уште поволшебната музика да ме понесат во сладок сон, ме разбудија свој, па наместо блаженството кое го носат, почувствував ненадеен жал за времињата кои повеќе ги нема (не оние од моето детство, младост, минатото воопшто), туку за онаа магија со која можеа само старите мајстори да нè хипнотизираат, вознесат, понесат, да направат да страдаме за она што го немаме, ниту некогаш ќе го имаме.
Затоа на мојата драга пријателка вака ѝ одговорив (нека не ми замери, а не замерувајте ми ни вие кои ова го читате во ситните саати):
Прекрасно! Кога и да видам црнокоса и маж во униформа на овие слики, би ги видел Наташа Ростова и Андреј Болконски, влегував и самиот во кадарот, се нишав на подиумот, се вртев со Наташа, а таа во вртењето, опиена, ја виткаше главата наназад, очите би и сјаеле, образите руменеле, здивот се прекинуваше повеќе од возбуда отколку од самото движење…
Тоа беше време на војни, но пред сè љубов, вистинска, болна и онаа полетна, од која пукаат градите, неретко и испомешани чувства, очаен копнеж и страв од неисполнетост. Сè ми се чини, никој не умееше да љуби толку искрено и толку длабоко како што се љубеше тогаш.
И уште ми се чини дека од генерација во генерација љубовта – онаа исконска, искрена, која се предава со мисла, со целото тело, проткаена со воздишки, треперења, дамар кој некогаш бие, некогаш замира – сè повеќе бледи, тоне, престанува да биде онаа љубов која ги жари образите, ги превртува сните, ги гужва перниците, која со немир ја исполнува ноќта, утрото, целиот ден… не се предава, но се повлекува пред соголениот секс, бруталноста, најприземниот нагон на суровата сексуалност, бесчувствителност во односите, изопачената перцепција предизвикана со халуциногени супстанци, поттикнати со бруталните слики на животински односи со кои не бомбардираат денешните филмови, површоста со која се пишуваат денешните книги…
Зарем треперењата на љубовта да ги наоѓаме само во љубовните романчиња над кои воздивнуваат стари моми а ги пишуваат исти такви, како и во песните на очајните домаќинки со изневерена надеж со кои ни ги затрупуваат социјалните мрежи на интернет? Зарем само во филмовите од златното доба на Холивуд, во старите француски филмови со задолжителен несреќен крај, или старите италијански филмови проткаени со социјална беда, да го има тоа? Каде исчезнаа оние големи поети кои не воздигаа, кои ни ја облагородуваа душата? Староградските песни повеќе не се свират, а уште помалку се пеат. Стискавец одамна веќе не се игра. Добра ноќ.
Превод: Татјана Маженковска
Линк до „Вториот валцер“ на Дмитриј Шостакович:
Dmitri Shostakovich – The Second Waltz – YouTube
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.