Во длабоката дамнина, каде времето не се мери, се појави во песна Французинче, некој Левалери (Le Valery), чедо кое на Исток појде за да во рудниците мезиски, рашки, влашки, романски дојде, да копа, да работи, и можеби со напередување надеж да му болскоти… Беше тоа 1870 и некоја, Михајло го скинаа млад, Милановата задница заседна со слад… Нему, на Левалери, за жена му дадоа девојка овдешна, не се знае под услови кои; како и да било, таа историја ја нема во сознанијата мои.
Таа приказна сега достига многу подлабоко, отколку кога за стиховите светлината на денот е видена; има оттогаш три години и повеќе, повеќе од илјада дена. Песната е обична, во неа нема никаква работа нова; единственото ново е што таа го покрена прелистувањето ова. Како, да речеме, шумата не разлистува еднаш во четирите годишни доба, туку да листа и венее, венее и листа, и повеќе лета и зими, листајќи да проба.
Добра работа, песна која е веќе објавувана и во списанија и во зборник еден, и пласирана вешто, иста, а постојано открива нешто:
ТАЖАЛЕНКА ЗА ЕЛЕОНОРА БЛЕК
Над реката во темните шуми
Живееше Ел’онора Блек.
Од старите Власи слушнав думи
Кои за срце не беа лек.
Во дабова сенка, во дол темен,
Таа колевка тука си сви.
Не заигра во танец осамен,
Ги паметеше вилите зли.
Во око што к’о минато сјае
Своите тајни ги преточи,
Од каде тоа дошло којзнае,
Мрак видов во влашките очи.
И нејзините коси и слики
Останаа к’o снег, нејзин траг.
Знаејќи ги тешките прилики,
Не го спозна ни моментот драг.
Будна лежеше, на остри нишки,
Секоја слика груба беше.
Во осумки тешките воздишки,
Ветрот ѝ ги разнесуваше.
Селското момче, од француски род,
Кое се викаше Левалери,
Дофаќајќи плод од мрачниот год,
Виде каде стравот нејзин зри,
Момчето праша, просто а нежно:
Имаш за мене душа бар зрак,
Не сум одовде, сонце ми снежно,
Со волшебни крилја чемер-мрак
Што те стискаат дур’ патиш сама,
А со гласови опкружена,
Од бајатата џуџеста крама
Имаш ли залак бележена?
Со страшно око Елеонора
Што момчето со поглед го впи,
Од самиот врв на злата гора,
Немаше за него мисли зли.
Но одлета, како птица да е,
Никој не ја виде во глув час,
Така таа сказна, да се знае,
Слета, сенишно, помеѓу нас.
Српска современа поезија
Препев: Татјана Маженковска
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.