Алфонс де Ламартин – Љубовна песна VI

Алфонс де Ламартин е француски романтичар, член на француската Академија на науките и уметностите, предвесник на романтизмот во француската книжевност. Потекнува од фамилија на ситна аристократија, лојална на монархијата. Завршува језуитско училиште и во својата младост ги проучува делата на филозофите од 18 век.

Ламартин е познат ориенталист и патува често на исток при што посетува многу земји и сите свети места на христијанството и неговите впечатоци се наоѓаат во книгата „Патувања на истокот“. Во 1833 год. избран е за пратеник во парламентот и од ројалист застанува на местото на републиканците и е запаметен по своите славни говори во чест на Републиката.

Во 1816 година за време на патувањето во Савоа, во близина на езерото Бурже, каде отишол на лекување, Ламартин се вљубува во Жули Шарл. Тие требало  повторно да се сретнат на езерото но таа починала  неколку месеци подоцна. Но, езерото останува да ги сочува спомените од оваа прекрасна љубов.

Длабоко инспириран од оваа љубовна врска, Ламартин напишал некои од своите најдобри песни и во 1820 година објавил збирка од 24 песни со наслов „Нови медитации“. Збирката доживува моментален успех. Оваа збирка се смета за прво романтично поетско дело напишано на француски јазик. Иако не е впечатливо иновативно во однос на форма или техника, песните развиваат интензивен личен лиризам кој го анимира апстрактниот јазик и понекогаш застарените слики.

Љубовна песна VI ја обработува темата на љубовта, времете кое одминува, смртта и носталгијата. Поетот ја напишал песната една година после раѓањето на неговата ќерка, во чест на неговата сакана сопруга Мери Бирч. Ја велича нејзината убавина, која за жал венее како што поминува времето и ја искажува својата верност, која како што самиот вели, ќе ја носи во срцето до својата смрт.

Љубовна песна VI

Љубоморното време, твојата убост, еден ден

ко овенат цвет  ќе ја избледи со шепот леден

На овие тревни леи;

Бакнежот мал од неговата рака ќе биде збришен

Од сочните усни твои, ох, од кои сум лишен

Под зимскиве стреи.

 

Но, кога твоите очи,  со превез солзен облеани

Зошто ја украдоа твојата лична става деновите одлеани

Заради нивното немилосрдие ќе солзат;

Кога во брановите покрај брегот, во спомените твои

Залудно ќе го бараш ликот со убавините свои

Погледни во срцево мое!

 

Таму твојата убавина постојано цвета;

Таму твоите спомени драги ќе станат вечни лета

Ќе ги чувам верно,

Како златна светилка која света девица ја носи

И чијашто  рака, преминувајќи низ сводовите коси,

Го штити нејзиното светло трепетно.

 

И кога ќе пристигне смртта, друга љубов ќе дојди,

Ќе ги изгасне таа смеејќи се нашите животи двојни

Како фаќели два што изгаснати горат,

Ќе постели таа две легла сплотени во едно,

Каде нашите дланки допрени заедно

Ќе бдеат во гробовниот кревет.

 

Или подобро на оваа земја да живееме,

заљубени да венееме

Како два пара лебеди во есено доба

Кои во преграб одат кон краишта топли

Напуштајќи го гнездото свое

Барајќи го новиот дом.