Небото станало бело
Како чиста солза на младо кокиче
Кое се скрило зад
Последните кристали слана
И не дозволува да го скинат
Се исплашило од воздишките на луѓето
Го сокрило универзумот
И не оставило сами
Да лутаме во сопствените мисли
Таму да се најдеме
И она што сме го барале
На небото
За да го најдеме во срцето.
Таму се спознава сѐ,
Сѐ она што го нема.
Таму се сочувани
Сите воздишки,
Сите скршени погледи,
Сите лутања кои немаат крај
Сите лаковерности,
Сите сомнителности,
Сите бестрашни храбрости,
Сите љубови и разделби
Сите отчукувања на времето
Кое поминало и не се
Враќа никогаш за жал.
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.