На литературната работилница „Креативно пишување“ чијшто предавач и ментор беше Марина Мијаковска учесниците имаа можност да научат нешто повеќе за јапонските поетски форми и прозни жанри. Се одржа во ЈУ Дом на култура „Кочо Рацин“ во Скопје.
Во работлиницата беа опфатени јапонски поетски форми: хаику, танка, сенрју, гогиоши, сомонка, како и јапонските прозни жанри хаибун, зен приказни и зуихитсу.
На следниот линк е првиот дел каде беа претставени творбите на учесниците, а во продолжение ги споделуваме и останатите творби во избор на Марина Мијаковска.
Маја Дојчинова Малиновска
Пожолтела патеката во паркот. дрвјата добиле боја на бордо вино. верверичките ги скриле своите желади. во нивните мали кафеави скривници. есента мириса на вино. вино со боја на дрвјата во паркот. варено вино со мирис на цимет. го пиеме и го вкусуваме живот.
жолта патека
дрвја во паркот-боја
во бордо вино
Маја Трајковиќ
Смирение
Соединување со еден врв. лични уморни и напластени врвови обновени со тој врв. мноштво сетилни лични битија чекореа низ патиштата. врвеа проодни и неопроодни сеедно е, важно се обединуваа со природната дарежливост. кафените костени и црвените јаболчиња ги вцрвенија устите со боја. вистинско органско угодување. и за на крај свежа изворска вода не напои. На гости сме во живеалиштата на животинчињата. не сакавме да не стемни во густите шумски предели. Во умот ги приникнавме нашите домови.
на планина бев
животинчиња и дом
умот смирен е
СИМБИОЗА СО ОНА ВЕЧНОТО
Обликувањето на слободата започнува најпрво од нашиот прозорец. И преку таа проѕирна и видлива стаклена материјализација го ослободуваме ропството. Согледувајќи го низ сите стеги,низ сите заковани и заштрафувани ролетни, кои ни пречеле да сме слободни во она што сме и за она што сме.
Ивана Ризаов
Јас сама. Ти сам
Ко млада месечина
Чекаме светлост
*
Сонце пушта зрак
Орач кон нива ита
За парче сув леб
*
Прсти чукаат
Од прозор ѕирка пролет
Се нижат букви
*
Мој си немир
Птица гракна во јак глас
Никогаш веќе
*
Мајката му го подаде испраниот џемпер на детето. ќерката со насмевнато лице го помириса. тажната мајка се мисли како ќе го преживеат месецот. ќе бидеме добро, ѝ рече на ќерката. грутка ја стегна во грлото. Само ако не се омажеше толку млада…
Тивко каење
Грст надеж за децата
Иднина светла
Дафина Веселиноска
Писмо за тебе
ти напишав вчера
само за тебе,
си направив беља
пак те сонив вчера
МАЈКА
Каков збор е тој
Кој за семејство збори
Смеата наша
тоа е за мене дом
да, тоа е за мене скршен сон
Есенски блесок
во мојата, ох, душа
за мене си ти.
*
Пука Сонцето
доцната есен дојде…
ој, ти тмурен ден
лисје вивнати
весели разиграни и
магија златна
Наталија Наумовска
Река
Си биле двајца браќа. Уште од деца многу се согласувале, си делеле и лошо и арно. Кога станале возрасни двајцата се ожениле. Продолжиле да се согласуваат сѐ додека не избила кавга помеѓу нивните жени. Двајцата морале да заземат страна, секој си ја бранел својата сопруга. Иако не се согласувале во целост со нив, од тогаш прекинале да зборуваат. Постариот од нив, секогаш одел на прошетки во блиската шума низ која поминувала голема река. Кога се движел помеѓу грмушките, дрвјата и го слушал течението на реката си размислувал за животот. Еден ден на прошетката му се придружил и помладиот брат. Се движеле без многу да зборуваат, едвај разменувајќи понекој збор.
Тогаш помладиот му рекол на постариот: „Ја гледаш ли рекава, брате?“. Постариот одоворил: „Секој ден во исто време, и секогаш како да ја гледам првпат“. Тогаш помладиот рекол: „Исто е со деновите во животот. Течат како рекава без запирање, но секој нов ден е поразличен од претходниот.“ . На ова постариот брат рекол: „Така е брате, целиот наш живот е како река. Од нас зависи дали ќе дозволиме да бидеме камчиња што пливаат во истата река и не се познаваат меѓусебно, или ќе бидеме чамци кои сами си ја одредуваат насоката на движење“.
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.