Ќе ти бидев и свеќа во црква
и мелем на рана
и неистрелана стрела
и ветар на бајрак
и жица на виолина.
Ќе ти бидев и приспивна песна,
закована во сладост,
во прегратка окована.
Да ме прашаше и како,
ќе ти кажев.
Да ме ислушаше,
ќе ме чуеше.
Да непрозбореше,
ќе разбереше.
Да молчеше,
сè ќе кажеше.
И оганот на свеќата.
И водата во жедта…
Сè ќе ти бидев…
Ќе ти погалев сон,
како дремка во топло кебе.
Доста ќе беа откуцувања.
Времето ќе дојдеше да запреш.
И кога ќе ја бакнеше вистината во чело,
ќе имаше мирис на цут…
и ни мала ќе ти беше земјата кон која иташ,
кон мене,
ниту големо ќе ти беше талкањето, акањето,
кон килава цел.
Сега и зимата ти стана пролет
и пролетта неможе без зима.
Се пронаоѓаат,
без да се бараат.
Ти право иташ, а јас во право сум.
Ти книга си, а јас неотворен буквар.
И тумачев наслов да ти дадам.
Ама чуму кражби, лажби,
свеќи, плеќи,
бајрак и песна,
некоја лесна мисла нè фатила.
Чуму се…
Кога сè ќе ти бидев,
само љубов не.
Виктор Кадинец
