Дождот не знае за тага.
Тој само така еднолично ромори
и ги кисне покривите, тротоарите и гранките.
А кога во нашите очи има влага,
кога тага во нив ќе проговори,
тогај, лепејќи ги за прозорец дланките,
имаме обичај да велиме,
дека врне тажен, есенски дожд.
И долго од прозорецот не се делиме.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.