Приказнава што ќе ја прочитате наводно ја раскажал поранешен индиски претседател како сеќавање од неговото детство. Еднаш неговата мајка за ручек им послужила загорен леб нему и на неговиот татко. И додека тој неволно гледал во лебот и размислувал дали да го јаде, неговиот татко зел едно парче и го изел во тишина.
После ручекот, мајката му се извинила на таткото дека послужила таков леб, а тој само рекол: „Драга, сè е во ред, јас го сакам и таков.“ Истата вечер пред спиење пошол кај татко му да му посака пријатна ноќ и го прашал дали навистина сака загорен леб.
„Загореното јадење не е најлошо што може да ни се случи. Загорениот леб не може никого да повреди, а ако приговарав јас ќе ја повредев твојата мајка. Би направил поголема штета. Зборовите остануваат длабоко врежани во умот и во срцето.“
Честопати во комуникацијата со своите блиски го занемаруваме начинот на кој тоа го правиме. Не ги бираме зборовите и не размислуваме премногу како тие ќе влијаат на луѓето кои ги слушаат. Понекогаш поважно е да се толерира случувањето и да се внимава на речникот и тонот на гласот бидејќи зборовите се моќни, а лошиот избор на зборови може да го влоши проблемот.
Прочитајте ја и сатиричната приказна за музејот кој не постои.
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.