Дете што зборува на сон, ноќе,
знае зборови што ги нема во ниеден речник.
Нашиот слух пред нив наполно без моќ е;
нашите знаења тука се само пречки.
Тоа се зборови – белутраци, зборови – грутки
што бескрајно време лежеле неизречени.
Тоа се ноќни зборови, зборови – утки
што од ветрот на сонот во собата се завлечени.
Тоа се зборови што доаѓаат од темнината.
Нивните облици се насетуваат потамина.
Нивната смисла е веќе некаде замината
а тие не се решаваат по неа да заминат.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.