Те носеше животот без здив низ падините на Килиманџаро
и огнените кули на фронтот
Дишеше со полни гради воздишки и
Со здивот на немирните бикови разулавени низ улиците на Памплона
Крвавеше на масите облеани со црно мастило
и црвена крв издишани од хаванската пура
Не кажа никогаш збогум на оружјето, тоа беше твојата смрт
Залезот на сонцето беше твое пијанство, а војната љубов.
Ернесту, со стрелен поглед кон височините, а самотонoст во душата
Ги достигна ѕвездите, но не и мирот
И еве чекориш по жолтите лисја на Илиноис
Риби кракаат во жолчевината на прострелните рани
Од првите големи љубови пред портите на Милано
До последната која од љубов те однесе во бесконечноста
Се раѓаше толку многу пати за сега да се раѓаш во
Животите на сите кои знаат дека ти не си мртов,
Ти живееш Ернест, во старците покрај морињата,
Во илузиите на депресивците, во љубовџиите покрај Сена
Во гозбите на пијаниците и во срцата на неверниците.
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.