Кога бегаше од моите копнежи,
а ветрот ме стиснал меѓу меѓите,
не можев да те допрам,
ама те довикував,
ти не слушаше,
така велеше,
за повторно да се вратиш,
ама тогаш најмногу те сакав.
Ќе се доближеше до мојот здив
и нежно ќе речеше „Драга”.
Тогаш беше најубав, најубав!
Автор:
М.Н.К
