Ако се вратам дома,
чинам сонцето поинаку ќе ме грее,
и воздухот ќе ми мириса на топол леб
и цвет на липа,
( иако од неа имам алергија ).
Ако се вратам дома,
ќе ме пречека ли радосниот лаеж
на уличното куче?
Ќе го сетам ли мајчиниот шепот –
„Ајде стани, ти сварив кафе?“
Ако се вратам дома,
ќе ме чека ли веселиот џагор на
децата во паркот?
Ќе го слушнам ли гласот на мојот
дестски сон ?
Но мене овде и сега, мене ми е дома.
Тука крај мене под пазува,
ми спие мојата радост.
И уште ти да дојдеш сине,
чинам сега оваа дома,
ќе ми биде навистина дома.
Автор:
Снежана Паноска
