Пред Мигот
Дур те чекам како далија во рано лето, во густиот чад од пурата го замислувам ликот твој. Часовникот, го слушам отчукува заедно со срцево во ист ритам за да ме потсети на мигот и средбата со тебе. Опкружен сум со душата на ,,Боемската Улица’’, јас, ветрецот и мислите. Полека полетувам на небото седмо, додека ти иташ кон местото каде погледите ќе се вкрстат.
За Мигот
Те гледам во далечина, ил пак те замислувам како пустиник кој гледа бунар во дините. Пупките беа прецветале, мирис опоен шират од крошните на багремите. Како фонтаната клокоти, така атови праќам за да ми те донесат поскоро. И во тој миг се вкрстија погледите. Да имав платно ќе насликав ремек дело, да имав глас ќе те опеев гласно да чујат и демоните стари кои те криеја од мене.
По Мигот
Двамата чекориме по вечерта помината со зборови кои како канон милозвучеа. Еден до друг мислиш лебдиме крај езерцето, сетне времето постана непознато. Душите влечат една кон друга, дур умот ги прекорува и приспомнува за крајот на денот. Како месечината се издигнува над редот од багремите, така желбата се засилува за уште едно видување на некое друго катче во градов поспан.
Љубител на зборот, надреално пишан и кажан. Кој спокој бара во несекојдневието и природата.