Skip to content

Себе создавање – Софија Петковска

  • by

Ножици в раце ќе земам,

ко стар и искусен кројач,

и парче од небото сино ќе исечам,

па в градиве мои на срце ќе го сошијам,

со игла и конец убаво ќе го прицврстам,

убавина да ми е на душава навек.

Лак и стрела в раце ќе земам

и кон модрото небо ќе нишанам,

некоја ѕвезда ќе погодам,

та во очите ќе ја ставам,

поглед полн со сјај да имам навек.

Трска за риболов в раце ќе земам,

та јадица на неа ќе прикачам

и длабоко кон морето ќе ја фрлам,

некоја школка ќе уловам

и од неа бисерот ќе го земам,

та од него обетки бисерни ќе сторам,

уши да ми китат,

бисер зборови само да слушам.

Четка и бои в раце ќе земам,

Пикасо ќе се сторам,

на бело платно желбите свои ќе ги нацртам,

а потем во весели бои ќе ги обојам,

радост и среќа во животот да имам навек.

Глина и длето в раце ќе земам,

па ко стар вајар што бардак создава,

така јас, својата судбина в раце ќе ја обликувам,

форма ќе и дадам,

душа ќе и вдахнам.

И потем,

сосем на крајот ко силен ветар ќе се сторам,

правта од телото и мислите ќе ја дувнам

лесно и едноставно,

ко мало дете што свеќичка за роденден дува,

и потем,

ќе си прилегнам на постела од цвеќе,

ко Алиса,

ќе потонам во земјата на сништата,

со длабоко знаење во себе

дека сѐ завршило добро.

Сѐ е добро.

Јас сум таму каде што сѐ е добро.

Јас сум најголемото добро.

Автор: Софија Петковска

Напишете коментар