Погледни ја врбата,
цврсти се нејзините стари корења,
тажна ѝ е внатре душата.
Тажна е врбата,
на неа нема веќе лулашка,
заљубени не покира,
на коренот ѝ светка секира.
“Не сечете ми ја врбата!” Слушна позади неа,
“Под неа се заљубив, под неа се пронајдов и изгубив,
под неа го видов светот!” Извика поетот.
Погледни ја врбата,
цврсти се нејзините стари корења,
среќна ѝ е внатре душата.
Ја краси лулашка и деца насмеани на неа,
заљубените одвреме – навреме ги погледнува,
секирата е за’рѓана.
Погледни ја врбата дете мое,
цврсти се нејзините стари корења,
на себе носи една цела приказна.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.