Да бидеш она што си,
Ни мој, ни сечиј,туѓ..
Само свој…
Да бидеш како трева, која расте и му се смее на сонцето
Да не сакаш од никој ништо…
Да ја развлекуваш насмевката како чатал,
Чепорошка,
и со неа да гаѓаш во срцевината на ѕвездите
да одиш на прсти за да не ги разбудиш ситните души
да бегаш од лажливци, ненаситни за невистини
за да не им ги преболуваш по стопати нивните лаги
и пак да бидеш исмеван… недосмеван,
туѓ, а истовремено свој, растргнат
во овој тажен свет.
