На устие од буен недорек,
со клокот и врисок те чекам,
љубов,
дотечи!
Сè што имам во домот на телото
заклучив, и излегов од себеси.
Стојам на смртен трем и чекам,
љубов,
оживеј ме!
Во мојата најгнила пцост за тебе
зрее најплодното стиховно семе,
во мојата земна клетва да те снема,
сиот небесен копнеж да те имам.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.