Ноќ. Во ноќта крлушки месечина.
Слева од планината безгласна далечина.
Сам во ноќта стасав до планината.
Еден свет е зад мене, една мака мината.
Глеј нешто во ветките шепоти притаено:
Сè што си присакувал сè е осознаено.
И овде, под планина, во оваа низина
дише далечината со дофатна близина.
Миг… и сè исчезнува. Сон и пат. Далечина.
Сам сум. Над врвицата крлушки месечина.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.