Две тишини – две секавици,
што ли да правам во оваа ноќ грмежлива,
кога небото беснее и срцето го јадат пламени јазици?
Две тишини – две тежини,
зошто се сеќавам на нив штом полноќ чукне,
и дождот донесе нови поплави и темнини?
Две тишини – две судбини,
зошто ме гонат во најтивките часови,
кога чешмата тивко капка и сите се заспани?
Две тишини – две години,
(може и три да беа – триста ме плашат умови),
што ли да правам со солзите за кои умот вели „Голтни ги“?
Две тишини – две лузни шарени,
што ли да правам со маста
што ја фрлив в ѕид, па в канта и плочките во кујната што сега се ко попарени?
Две тишини – две маки големи,
што ли да правам кога ќе ме навјасаат тие демони,
од кои сакам да си го разделам срцето на пет горчини?
Две тишини – два изрази,
доволни ли се за да не боли душата што сака од гради да исползи
и легне на креветот и заспие и сѐ од себе извади?
Две тишини – два поздрави,
доволни ли се за телото да се смири
и човек сѐ да заборави?
Две тишини – две бочи,
доволно ли е виното за гласот да се стиша,
па еднаш, за навек да замолчи?
Две тишини – два различни животи
што се блиску, ама далечни – хирови,
ќе останат цел живот внатре ко жигови.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.