Пред некој месец или повеќе, на бетонската ограда од балконот пред мојот прозор почна да доаѓа гулаб. Го нареков Ранет гулаб бидејќи немаше една нога. Му фрлав малку кекс и тој подготвено го голташе. Ми изгледаше дека се спријателивме. Доаѓаше три недели по ред и почнав да се фалам дека гулабот ми е пријател. Се шегував дека доаѓа секоја недела. Кога дојде по втор пат направив неколку фотографии од него за да им ги покажам на пријателите. Бев горд што гулабот ми е пријател. Не е мала работа да се има таков пријател. Се фалел со новото пријателство како тоа што се случуваше да е моја заслуга.
Потоа повеќе не доаѓаше. Го чекав и гледав во небото со надеж дека ќе ме види и дека ќе дојде. Но Раниот гулаб повеќе не доаѓаше. Сфатив: тој му припаѓа на небото, и пријателството е дар. Одеднаш увидов колку празно било моето сфаќање и колку бев глупав. Од каде ми е правото на поседување небо и пријателства?
Фотографиите ги направив и ги покажував на пријателите, но повеќе не им говорев дека гулабот доаѓа туку дека доаѓаше. Се обидував да им ја објаснам лекцијата што ја научив. Но секој учи на свој начин и често лекциите од друг важат само за другиот. Бев благодарен за она што го научив од ранетиот гулаб и за пријателството и небото.
Што научив од гулабот?
После некое време утрово повторно дојде. Слета на своето вообичаено место и гледаше кон мојот прозорец. Овој пат го викнав внимателно со вообичаениот повик. Изгледаше дека се плаши. Не ми беше јасно, а тогаш молскавично на него се спушти друг гулаб, а ранетиот галеб побегна. Болно увидов дека птиците се како луѓето зависни на пријателството. Дека им се смеат на послабите, дека ги туркаат и им се исмеваат.
Утрото уште нешто научив од мојот пријател – ранетиот гулаб. Тоа е дека вистинското пријателство нема граници и дека за него не постои оддалеченост ниту време. Само потребно е чекање до следна средба и да се има трпение за истото.
Прочитајте ја и приказната за најдобриот стрелец на елени!
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.