Те гледам себеси се трошиш
учтива, фина и вредна си везден,
па го гледам сводот темен и ѕвезден
прашувајќи се, што срце носиш.
Има во гласот твој една боја
каква што срмата плете нишка
за гладниот, повели, велиш – кришка,
на ситиот, пак, даваш рака своја.
А рубата ти е чиста, како лицето
образот бел е твоја карта лична.
За работа, а и за дружба си вична,
само, пази, кој ти го варди срцето.
